مطالعه و تحلیل تاثیر آلودگی آب بر ناپایداری سکونتگاههای روستایی مطالعه موردی: روستاهای شهرستان بیجار، (دوره 1385- 1365)

آب به عنوان یک عامل محیطی از گذشته های دور تاکنون مهمترین و اساسی ترین نقش را در استقرار و پایداری یا ناپایداری سکونتگاهها بویژه سکونتگاههای روستایی داشته است. مسلما یکی از اساسی ترین شاخص ها برای تبیین پایداری سکونتگاهها، میزان تداوم سکونت در آنها است. در این راستا یکی از عوامل اساسی که پایداری و تداوم اسکان در یک سکونتگاه را تقویت یا تهدید می کند، عامل آب می باشد. قطعا دسترسی به آب سالم هم از نظر کمی و هم از نظر کیفی از عوامل تقویت کننده اسکان جمعیت و پایداری سکونتگاههاست. در حالیکه عدم دسترسی به آب سالم هم از نظر کمی و هم از نظر کیفی از عوامل تهدید کننده و ناپایداری نظام اسکان می باشد. زیرا قطعا یکی از واکنش های مهم و اولیه ساکنان سکونتگاههای دارای آب آلوده ترک محیط و مهاجرت به مکان دیگر به امید تداوم بقا و کیفیت بهتر زندگی است. نتایج این تحقیق نشان می دهد که طی دوره زمانی 1387-1365، آلودگی آب عامل اصلی ناپایداری سکونتگاههای روستایی شهرستان بیجار بوده است. به گونه ای که در دوره زمانی یاد شده پس از آگاهی روستاییان از آلوده بودن آب روستاهای محل سکونتشان، مهاجرفرستی شدید و تخلیه جمعیتی روستاهای این شهرستان به شدت شروع شده و در یک روند شتابان تداوم دارد.